Πρὸς τὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, «Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε».
Τὰ Χριστούγεννα ποὺ γιορτάζουμε δίδουν σὲ ὅλους μας τὴ μοναδικὴ εὐ-καιρία νὰ ἀναβαπτίσουμε τὴν ὕπαρξή μας στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, χωρὶς τὸ ὁποῖο δὲ μπορεῖ νὰ φωτισθεῖ καὶ νὰ προσεγγιστεῖ τὸ μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου.
Δὲ μπορεῖ ὅμως νὰ προσεγγίσει κανεὶς τὸ μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως ἂν δὲν ἀλλάξει νοῦ, ἂν δὲν παύσει νὰ βλέπει τὰ πράγματα τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴ στενὴ καὶ φτωχὴ προοπτικὴ τοῦ ἀρρωστημένου ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ τὰ δεῖ μέσα στὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Τὰ γενόμενα στὴ Βηθλεὲμ δὲν εἶναι μιὰ ρομαντικὴ ἱστορία συμβολικοῦ περιεχομένου, ἱκανὴ γιὰ νὰ τρέφει τὴ φαντασία τῶν μικρῶν παιδιῶν, ἀλλὰ ἕνα πραγματικὸ ἱστορικὸ γεγονός.
Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται μέσα στὸ σπήλαιο τὸ μυστήριο τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ, ὡς μυστήριο ἀγάπης, ἐλευθερίας καὶ ἀνακαινίσεως, μυστήριο πατρικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
Ἡ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων, ποὺ ἀποτελεῖ ὡς γεγονὸς «σεισμὸν γῆς», κατὰ τὴν χαρακτηριστικὴ ἔκφραση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, εἶναι τὸ κεντρικὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατὶ τὰ Χριστού-γεννα γιορτάζονται καὶ πανηγυρίζονται ὡς «τὰ σωτήρια τοῦ κόσμου, ἡ γενέ-θλιος ἡμέρα τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ κοινὴ ἑορτὴ πάσης κτίσεως», κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο.
Ὁ Θεὸς γίνεται τέλειος καὶ ἀληθινὸς ἄνθρωπος, «ἄνθρωπος ἐν πληγῇ», ἐν «δούλου μορφῇ», χωρὶς νὰ παύει νὰ εἶναι τέλειος καὶ ἀληθινὸς Θεὸς γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο κατὰ χάριν Θεό, κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο. Στὶς μέρες μας πολλοὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν αὐτονομία καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό.
Στὴν ἐποχή μας συνδέσαμε τὰ Χριστούγεννα μὲ τὰ γλέντια, τὰ φαγο-πότια, τὰ δῶρα, τὰ δένδρα, τοὺς φωτισμένους δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες, μὲ τὶς ἐξόδους στὰ χιονοδρομικὰ κέντρα, χωρὶς ὅμως τὸ Χριστό, χωρὶς τὴν κοινωνία μαζί του, ἀφήνοντας ἀφώτιστη τὴν παγωμένη ψυχή μας. Μπερδέψαμε τὴν ψυχή μας, τὸ νοῦ μας μὲ τὸ στομάχι.
Γιορτάζοντας ἀδελφοί μου τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ ὅλων τῶν αἰώνων, τὴν κατὰ σάρκα γέννηση τοῦ Χριστοῦ:
Ἂς συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸ Θεό, τὸν συνάνθρωπό μας καὶ τὴν κτίση ὁλόκληρη. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τοῦ ἀγγελικοῦ ὕμνου «Δόξαν ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη».
Ἂς σπάσουμε τὸν κλοιὸ τῆς φιλαυτίας καὶ τοῦ ἐγωισμοῦ μας. Στὶς ταπεινὲς ψυχές, ὅπως ἐκεῖνες τῶν ποιμένων ἀποκαλύπτεται ὁ Χριστός.
Ἂς ἀνακαλύψουμε μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἑαυτοῦ μας τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἀδελφό μας. Καὶ τὶς ὥρες τῆς μοναξιᾶς, τῆς ὀδύνης, τοῦ πόνου, τῶν δυσκολιῶν, σὰν αὐτὲς ποὺ περνάει αὐτὴν τὴν περίοδο ὁ λαός μας, ἂς μὴν ξεχνοῦμε νὰ παίρνουμε μαζί μας συνοδοιπόρο τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου.
Διάπυρος πρὸς τὸν τεχθέντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 173η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013