ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ  ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ                             

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»

Ἡ αἱμορροοῦσα γυναίκα τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πλησίασε μὲ πίστη τὸ Χριστό, ἄγγισε τὸ ἱμάτιό του καὶ θεραπεύτηκε. «Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς∙ Τίς ὁ ἁψάμενός μου;» Τὴν ἐρώτηση αὐτὴ ἔκανε ὁ Χριστὸς ἐνῶ «οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν». Οἱ γύρω Του κοιτάζουν παραξενεμένοι. Ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς δὲν κρατήθηκαν: «Τί λές, Δάσκαλε, τοῦ εἶπαν∙ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ σὲ ἔχουν περικυκλωμένο, σὲ συνθλίβουν καὶ σὺ λές, ποιὸς μὲ ἄγγιξε;». Καὶ ὅμως κάποιος μὲ ἄγγιξε μ’ ἕναν τρόπο ἐντελῶς ξεχωριστὸ, ἐπιμένει ὁ Κύριος. «Ὅταν εἶδε ἡ γυναίκα ὅτι δὲν διέφυγε τὴν προσοχή τοῦ Χριστοῦ, ἦλθε μὲ τρόμο, ἔπεσε στὰ πόδια Του καὶ Τοῦ εἶπε μπροστὰ σ’ ὅλο τὸν κόσμο τὴν αἰτία, γιὰ τὴν ὁποία Τὸν ἄγγιξε, καὶ πῶς ἀμέσως θεραπεύθηκε».

Τὸ ἰδιαίτερο ποὺ ὑπάρχει στὴν προσέγγιση τῆς πονεμένης ἐκείνης γυναίκας, τὸ ἀποκαλύπτουν ὁλοζώντανα οἱ λίγες λέξεις ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς γιὰ νὰ περιγράψει τὴ σκηνή. «Προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ». Ἡ λέξις «ὄπισθεν» δείχνει περισσότερη προσπάθεια. Κυρίως ὅμως ἀποκαλύπτει σεβασμό, δέος. Ἄρρωστη γυναίκα αὐτή, ἔσκυψε μέσα στὸ πλῆθος, τὴν ὥρα ποὺ ἐκεῖνο μετεκινεῖτο, γιὰ νὰ πιάσει τὸ κράσπεδο τοῦ ἱματίου. Κι αὐτό, διότι δὲν ἔνοιωθε τὸν ἑαυτό της ἄξιο νὰ κάνει κάτι ἄλλο, νὰ γονατίσει ἐμπρὸς στὸν Χριστό, νὰ Τοῦ μιλήσει, νὰ Τὸν παρακαλέσει, νὰ πιάσει τὸ χέρι Του. Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἄγγιξε τὸν Ἰησοῦ ἡ αἱμορροοῦσα: μ’ ἕνα ἀπέραντο δέος. Γι’ αὐτό, παρ’ ὅλο ποὺ αὐτὴ ἡ ἐπικοινωνία δὲν εἶχε στὴν ἀρχὴ κανένα διάλογο, ἦταν ἀληθινὰ συγκλονιστικὴ καὶ ἀποτελεσματική. Καὶ ἡ γυναίκα τὴν ἔνοιωσε μ’ ἕνα μοναδικὸ τρόπο «καὶ ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμοραγία της». Ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος αἰσθάνθηκε ἔντονα τὸ γεγονός. «Ἥψατό μου τις», εἶπε, «ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ».

Πίστη καὶ Θεία Χάρη πραγματοποιοῦν τὸ θαῦμα. Ἡ Θεία Χάρη δὲ μεταδίδεται μόνο πνευματικὰ ἀλλὰ καὶ ὑλικά. Ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ἑνωμένη ἄρρηκτα μὲ τὸ Θεῖο Λόγο, θαυματοποιεῖ. Τὸ ἱμάτιο τοῦ Χριστοῦ, ἂν καὶ ὑλικὸ μετέχει τῆς Χάριτος.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς Ἁγίους. Ἡ Θεία Χάρη ἐπεκτείνεται στὸ σῶμα τους, στὰ λείψανά τους, στὴν εἰκόνα τους, ἀκόμα καὶ στὰ προσωπικά τους ἀντικείμενα.

Ἡ περίπτωση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τή μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζουμε σήμερα, εἶναι χαρακτηριστική. Τὸ πρῶτο μαρτυρημένο θαῦμα του πραγματοποιήθηκε ἀμέσως μετὰ τὴν κοίμησή του, στὸ θάλαμο τοῦ Ἀρεταίειου Νοσοκομείου.

Ἑτοιμάζοντας τὸ σκήνωμά του οἱ μοναχὲς ἄφησαν πρόχειρα τὴ φανέλα τοῦ Ἁγίου στὸ διπλανὸ κρεβάτι. Ὁ ἀσθενὴς τοῦ κρεβατιοῦ αὐτοῦ θεραπεύτηκε θαυματουργικά. Δὲν τὸν θεράπευσε τὸ ροῦχο, ἀλλὰ ἡ ἄκτιστη Θεία Χάρη, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὸν Ἅγιο στὰ περὶ αὐτὸν ὑλικὰ πράγματα.

ΕΚ ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ