ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 217η
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2019
Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Λαό
τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
«Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοίς καί ἐπί τόν ἱματισμόν ἔβαλον κλῆρον» ἀκούσαμε νά ψάλλει ἡ Ἐκκλησία χθές βράδυ στήν Ἀκολουθία τῶν Παθῶν.
Ὁ προφητικός λόγος τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ γίνεται πράξη. Ὁ δίκαιος καταδικάζεται, ὁ ἀπαθής πάσχει, ὁ Θεός σταυρώνεται, ἡ κτίση σείεται, ὁ ἤλιος τίς ἀκτίνες του κρύπτει καί οἱ ρωμαῖοι στρατιῶτες μπροστά στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ διαμερίζουν τά ἱμάτια Του καί βάζουν κλῆρο, γιά τό ποιός θά πάρει τόν χιτώνα Του τόν ‘’ἄρραφον’’.
Δέν τά παίρνουν ὡς εὐλογία, ἀπό τόν ἀδίκως σταυρούμενον Κύριον, τά παίρνουν ὡς λάφυρα γιά τίς ὑπηρεσίες πού ἐξετέλεσαν.
Ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ ἀκούγεται τό παράπονο τοῦ Χριστοῦ πρός τούς ἀνθρώπους. ‘’Λαός μου τί ἐποίησα σοι καί τί μοί ἀνταπέδωκας’’. ‘’Ἀντί τοῦ μάννα χολή, ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρόν με προσηλώσατε’’.
Κάποιοι νόμισαν ὅτι μέ τήν Σταύρωση θά παύσει νά ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ, ὅμως ἡ φωνή τοῦ Ἐσταυρωμένου δύο χιλιάδες χρόνια ἀκούγεται καί θά ἀκούγεται στούς αἰῶνες, καλώντας τούς ἀνθρώπους στήν μετάνοια, διδάσκοντας τήν ἀγάπη στούς ἐχθρούς.
Ὑπάρχουν ὅμως καί σήμερα μιμηταί τῶν Ρωμαίων στρατιωτῶν πού διαμερίζουν τά ἱμάτια τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτοί εἶναι ὅσοι ἐπιλέγουν τόν δικό τους τρόπο νά πιστεύουν, τόν δικό τους τρόπο νά τηροῦν τίς ἐντολές Του, ὅσοι ἐπιδιώκουν νά βγάλουν τόν Χριστό ἀπό τή ζωή μας, ὅσοι παραχαράσσουν τόν λόγο Του, καί ὅσοι μιλοῦν γιά τόν θάνατο τοῦ θεοῦ καί ἀδικοῦν τούς ἑαυτούς τους.
Ὁ Γερμανός ὑλιστής φιλόσοφος Νίτσε στήν ἐποχή του βάζει στό στόμα ἑνός ἤρωα σέ κάποιο ἀπό τά ἔργα του τά παρακάτω λόγια: ‘’Ποῦ εἶναι ὁ Θεός; Θά σᾶς τό πῶ ἐγώ. Τόν σκοτώσαμε. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ φονιάδες του. Ὁ Θεός εἶναι νεκρός, ὁ Θεός θά μείνει νεκρός. Τί ἄλλο εἶναι οἱ Ἐκκλησίες παρά οἱ τάφοι καί τά μνήματα’’.
Αὐτές τίς ἀπόψεις τοῦ Νίτσε μάλλον συμμερίζεται ἡ Εὐρώπη σήμερα. Ἡ ἐκκλησία μπορεῖ νά κηρύξει πιό πραγματικά ἀπό τούς ἀθέους τόν θάνατο τοῦ Θεοῦ, γιατί κηδεύοντας τόν Θεό πανηγυρίζουμε τήν νέκρωση τοῦ θανάτου καί τήν ἀνάστασή μας. «Ὁ Σταυρός σου Κύριε ζωή καί ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ σου’’. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι γιά πολλούς ἡ μωρία καί τό σκάνδαλο, ὁ μεγάλος πειρασμός γιά τήν ἀνθρώπινη λογική.
Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ κρίση πού ὁ Θεός ἔδωσε στόν Υἱό Του γιά νά κρίνει τήν δική μας κρίση, νά κατακρίνει τήν κατάκριση μας, νά αἰχμαλωτίσει τήν αἰχμαλωσία μας, νά θανατώσει τόν θάνατό μας.
Ὁ ἄνθρωπος κρίνεται ἀπό τήν στάση του ἀπέναντι στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τήν φιλία ἤ τήν ἔχθρα του.
Πρόκειται γιά μυστήριο ἀκατάληπτο πού δέν προσδιορίζεται, ἀλλά προσδιορίζει, πού δέν καταργεῖ, ἀλλά ἀπελευθερώνει, πού δέν ἀναιρεῖ, ἀλλά σώζει τήν ἱστορία, ἀνάγοντας την στίς ἀδιάφθορες ἐσχατολογικές προοπτικές της.
Ἔτσι ὁ Σταυρός δέν εἶναι ὀργανο αἰσχύνης, ἀλλά σημεῖο δόξης, δέν εἶναι πράξη ἀπόγνωσης, ἀλλά δύναμη ἐλπίδας, δέν εἶναι αἰτία πένθους, ἀλλά πασχαλινῆς χαρᾶς, προανάκρουσμα τῆς Ἀναστάσεως.
Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τοποθετοῦμε τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ στούς τάφους τῶν κεκοιμημένων οἱ ὁποῖοι ἀναπαύονται ἀναμένοντας τήν Δευτέρα Παρουσία Του.
Τόν προσωπικό μας Σταυρό, πού τό βάρος του εἶναι ὅσο μπορεῖ κανείς μας νά σηκώσει μᾶς προτρέπει ἡ Ἐκκλησία νά φέρουμε μέ πίστη, μέ ἐλπίδα, ὑπομονή, ἀξιοπρέπεια, μέ τήν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως.
Ἐμεῖς ἄς μείνουμε πιστοί στόν δι΄ ἡμᾶς σταυρωθέντα Κύριο, ὄχι μέ τούς στρατιῶτες πού διαμέριζαν τά ἱμάτιά Του, ἀλλά μέ τήν Παναγία Μητέρα Του, μέ τόν ἀγαπημένο μαθητή Του καί τίς θαρραλέες γυναῖκες.
Αὐτοί ἀξιώθηκαν νά δοῦν τήν Ἀνάσταση Του καί εὔχομαι πατρικά νά εἴμαστε καί ἐμεῖς ἀνάμεσά τους.
Διάπυρος πρός τόν Παθόντα καί Ταφέντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2019