ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΞΑΝΘΗΣ

ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ»

Ἄπειρες εἶναι οἱ στιγμές τῆς ζωῆς μας κατά τίς ὁποῖες βρισκόμαστε σέ ἀμφιβολία γιά τό τί πρέπει νά κάνουμε. Ἄν καί ξέρουμε ποιό εἶναι τό σωστό, ἄν καί αἰσθανόμαστε ποιό εἶναι τό ἠθικά ἐπιβεβλημένο, ἄν καί συνειδητοποιοῦμε τί περιμένει ἀπό ἐμᾶς ὁ Ἅγιος Θεός, παρά ταῦτα πράττουμε κάτι τελείως διαφορετικό, ἄν ὄχι καί ἀντίθετο, ἤ στεκόμαστε ἀναποφάσιστοι, μόνο καί μόνο ἐπειδή συνυπολογίζουμε τίς ἀντιδράσεις τῶν ἀνθρώπων, τό προσωπικό μας συμφέρον ἤ τυχόν πιέσεις πού ποικιλοτρόπως μᾶς ἀσκοῦνται.

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων προβάλλει καί ἀναδεικνύει τή μορφή τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας. Τόν προσδιορίζει κατ’ ἀρχήν ὡς «εὔσχημονα βουλευτή». Ὁ χαρακτηρισμός τοῦ εὐσχήμονος παραπέμπει στόν χρηστό καί κόσμιο τρόπο συμπεριφορᾶς, ἡ  ἰδιότητα τοῦ βουλευτῆ παραπέμπει στό μέλος τοῦ Συνεδρίου, τοῦ ἀνώτατου ὀργάνου διοικήσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά καί τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.

Ὁ Ἰωσήφ λοιπόν ἦταν ἐπιφανές μέλος τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας, καί μάλιστα σεβαστό καί καθολικά ἀποδεκτό ἀπό ὅλους. Εἶναι ἀπό τίς μορφές πού, ἄν καί πλούσιος καί ἀσκῶν ἐξουσία, τό Εὐαγγέλιο ἐπαινεῖ, γιά νά καταφανεῖ ὅτι ὁ πλοῦτος καί ἡ ἐξουσία δέν εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ κακά, οὔτε δαιμονοποιοῦνται κατά τήν ἀντίληψη τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς. Καί αὐτός ὁ ἐπιφανής, ὁ πλούσιος, ὁ δυνατός, τήν κρίσιμη ὥρα νοιάζεται γιά κάποιον φαινομενικά ἀδύναμο. «Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλάτον καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ».

Ἀλλά καί ὁ Πιλάτος φαίνεται ἀλλαγμένος. Ἄν καί συνυπεύθυνος στήν ἄδικη καταδίκη, ἄν καί μέ πλήρη ἐπίγνωση συνέπραξε στό μεγαλύτερο ἔγκλημα στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ἄν καί τήν κρίσιμη στιγμή γιά λόγους ἰδιοτέλειας φίμωσε τή συνείδησή του, τώρα κάνει αὐτό πού πρέπει.

Καί ἀφοῦ διαπιστώνει ὅτι πραγματικά πέθανε, παραδίδει τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ στόν πιό ἔντιμο ἄνθρωπο τοῦ ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου. Προσοχή στό ρῆμα πού χρησιμοποιεῖ τό Εὐαγγέλιο: «ἐδωρήσατο». Ἦταν συνήθης πρακτική, ἐπειδή τά σώματα τῶν καταδικασμένων νά πεθάνουν μέ τόν πλέον ἀτιμωτικό θάνατο τῆς σταυρώσεως δέν παραδίδονται σέ ταφή, ἀλλά κατά τόν νόμο ἔπρεπε νά διαπομπευθοῦν, ἔπρεπε οἱ συγγενεῖς νά δωροδοκήσουν τούς ἁρμόδιους γιά νά πάρουν τό σῶμα. Ὁ Πιλάτος δώρισε τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή δέν δέχτηκε νά γίνει κάν λόγος γιά τό ὁποιοδήποτε ἀντάλλαγμα,  ἔστω καί ἀργά κάνει αὐτό πού πρέπει. Ὁ Ἰωσήφ τολμᾶ, ἀψηφώντας γιά τά ὅσα θά μποροῦσε νά εἶχε χάσει, ὁδηγεῖται στό καθῆκον μέ μόνο του ὅπλο τήν ὑπακοή στή συνείδηση του. Τελικά ὁ Ἅγιος Θεός εὐλογεῖ αὐτόν πού ἀποφάσισε κατά τό θεῖο θέλημα, διαφημίζοντας τον στήν αἰωνιότητα, ὅπου κηρύσσεται τό Εὐαγγέλιο.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ