ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ»
Στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καί τῶν ἰχθύων, παρουσιάζεται ἕνα πρόβλημα, γιά, τὸ ὁποῖο προτείνονται δύο διαφορετικὲς λύσεις. Πλήθη ἀνθρώπων μὲ πολλὲς ἀνάγκες ἀναζήτησαν ἀπὸ τὶς γύρω πόλεις τὸν Χριστὸ στὸν ἔρημο τόπο, στὸν ὅποιο εἶχε καταφύγει, γιὰ νὰ Τὸν ἀκούσουν καὶ νὰ θεραπεύσει τοὺς ἀρρώστους τους. «Ὅταν δὲ βράδυασε, ἦρθαν σ’ Αὐτὸν οἱ μαθηταί καὶ τοῦ εἶπαν, ὁ τόπος εἶναι ἔρημος καὶ ἡ ὥρα περασμένη· ἄφησε λοιπὸν τὸν κόσμο νὰ πάνε στὰ χωριὰ καὶ ν’ ἀγοράσουν τρόφιμα».
Οἱ μαθητὲς μπροστά στὸ πρόβλημα τοῦ λαοῦ ποὺ πεινᾶ προτείνουν μιὰ λύση, ποὺ φαίνεται ἀρκετὰ λογική, ἀλλὰ ποὺ δὲν ἀγγίζει τὸν ἑαυτό τους. Ἡ πρότασή τους ἀναφέρεται στὸ τί πρέπει νὰ κάνει ὁ Ἰησοῦς καὶ τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ ὄχλοι· ὄχι στὸ τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ ἴδιοι.
Ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ ὅμως εἶναι διαφορετική: «Δὲν χρειάζεται νὰ φύγουν. Δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε», τοὺς λέει. Ἔτσι ἀνατρέπει τὴ βάση τῆς σκέψεώς τους. Ὁ Χριστός θέλει οἱ μαθητές του νά σκέπτωνται ὄχι τί πρέπει νά γίνει γενικά καί ἀόριστα, ἀλλά τί πρέπει συγκεκριμένα αὐτοί νά κάνουν. Νὰ ἀναζητοῦν λύσεις, στὶς ὁποῖες μετέχουν προσωπικά. Οἱ μαθητὲς ἔπρεπε νὰ δώσουν ὅ,τι εἶχαν. Ἡ λύση θὰ ἄρχιζε ἀπὸ τὴν προσφορὰ τήν δική τους.
Προβλήματα ὑπάρχουν πολλά καί σήμερα ἔχουν περισσέψει. Δέν φθάνει ὅμως νά λέμε τί πρέπει νά κάνουν οἱ ἄλλοι τί μπορούμε νά προσφέρουμε ἐμεῖς. Μιλᾶς γιὰ τὸν πόνο ποὺ ὑπάρχει, ἁπάλυνέ τον. Γιὰ τὴν ὑποκρισία ποὺ κυριαρχεῖ, ἀντέδρασε σ’ αὐτὴ μὲ τὴν εἰλικρίνειά σου. Γιὰ τὴν ἀσπλαχνία καὶ τὴν ἀδικία ἐπαναστάτησε μὲ τὴν καλωσύνη σου, γράφουν οἱ Πατέρες.
Στήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ νά προσφέρουν οἱ μαθητές ἀπαντοῦν: Δέν ἔχουμε παρά μόνο πέντε ψωμιά καί δύο ψάρια». Τί μποροῦν νά κάνουν αὐτά τά λίγα τρόφιμα γιά πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους; Ἐκεῖνος ὅμως εἴπε φέρετέ μου τα ἐδῶ. Μόνα τους τά ψωμιά δέν εἶναι τίποτε, τό θαῦμα ἀρχίζει ἀκριβῶς ἀπ’ τήν προσφορά.
Μέ τήν θεϊκή εὐλογία τοῦ Χριστοῦ καί τήν παντοδύναμη ἐπέμβασή Του τά ἁπλά ἐκεῖνα πράγματα πολλαπλασιάζονται, χορταίνουν τά πλήθη καί μένει καί περίσσευμα. Δώδεκα κοφίνια γεμάτα.
Στίς λύσεις πού ἀναζητοῦμε ἄς μή παραμερίζουμε καί τήν προσωπική μας συμμετοχή καί εὐθύνη. Κυρίως ὅμως μή λησμονοῦμε τήν αἰώνια παρουσία τοῦ Χριστοῦ πού δέν παύει νά ἐνδιαφέρεται καί νά δίνει ἀπροσδόκητες λύσεις μέ τήν ἀγάπη καί τήν παντοδυναμία Του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: 3-8-2014:«ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ»