ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ  ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ                            

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ»

Γιὰ ὅλες τὶς ἐποχὲς ὁ περὶ Σταυροῦ λόγος ἦταν ἕνα πρόσταγμα δύσκολο καὶ ἔκανε τοὺς ἀνθρώπους νὰ προβληματίζονται. Ἰδιαίτερα ὅμως παρουσιάζεται βαρὺς γιὰ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ζεῖ στὴν «κοινωνία τῆς εὐημερίας», ποὺ ἔχει θεοποιήσει τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἀσφάλεια. Γι’ αὐτὸ ὅταν ὁ Κύριος λέγει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι», πολλοὶ ἀντιδροῦν. «Η ἐποχή μας», παρατηροῦν, «εἶναι σκληρή. Ἂν ἐπιχειρήσεις νὰ ἀπαρνηθεῖς τὸν ἑαυτό σου, νὰ παραχωρήσεις τὰ δικαιώματά σου, θὰ σὲ ἐκμεταλλευθοῦν καὶ τελικὰ θὰ ἀποτύχεις».

Καταναγκασμός δέν ὑπάρχει στό κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ.  Μπορεῖ κανείς ἐλεύθερα νά ἐπιλέξει τό δρόμο τοῦ σταυροῦ ἀφοῦ ἀναλογιστεῖ πρῶτα τίς δυσκολίες καί ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς του: Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ ἐπί τῶν ὤμων εἶναι οἱ βασικές προϋποθέσεις γιά νά ἀκολουθήσουμε τό Χριστό.

Ἀρνοῦμαι τὸν ἑαυτό μου, σημαίνει ἐγκαταλείπω τὶς νόμιμες καὶ δίκαιες ἀπαιτήσεις, τὶς δικαιολογημένες ἐπιθυμίες ποὺ ἔχει τὸ ἐγώ μου μέσα στὴ ζωή, ἀρνοῦμαι τὴν ἀσφάλεια μιᾶς καλοβολεμένης ζωῆς γιὰ νὰ ἀποδυθῶ, σύμφωνα βέβαια μὲ τὰ κριτήρια τοῦ κόσμου, τὴν ἀβεβαιότητα καὶ ἀνασφάλεια ποὺ συνεπάγεται τὸ νὰ ἀκολουθήσω τὸν Χριστὸ στὸ δρόμο τοῦ πάθους.

Ὅταν μέσα σέ ἕνα κόσμο πεσμένων ἀξιῶν μπορεῖς νά πιστεύεις στίς ἀξίες τίς πίστεως, ὅταν μέσα στό συνηθισμένο ψέμα ἐσύ συντάσσεσαι μέ τό μέρος τῆς ἀλήθειας, ὅταν ὅλοι κάνουν τά πάντα γιά νά ἱκανοποιήσουν τόν ἑαυτό τους καί ἐσύ τόν ἀρνεῖσαι, ὅταν ὅλοι συμβιβάζονται γιά νά ἐξασφαλισθοῦν καί ἐσύ δέν προδίδεις τίς ἀρχές σου μέ κίνδυνο νά ζημιωθεῖς καί νά χάσεις τήν θέση σου, ὅταν οἱ ἄλλοι ὀρθολογιστικά ἐξηγοῦν τά πάντα μέ ἐνδοκοσμικό πρίσμα, ἐνώ τή δική σου τήν καρδιά τήν ζεσταίνει ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως, τότε εἶσαι πραγματικός μαθητής τοῦ Χριστοῦ, πού τόν ἀκολουθεῖς στόν δύσκολο δρόμο της θυσίας.

Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἐπιζητεῖ τὴν τακτοποίηση καὶ τὴν ἀσφάλεια, τὴν ἀποφυγὴ τῆς σκέψεως τοῦ θανάτου, τὴν παράταση τῆς ζωῆς μὲ κάθε τρόπο. Μὲ μιὰ παράξενη ἐπιχειρηματολογία γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ ὁ Χριστὸς διδάσκει ὅτι ἡ ζωὴ κερδίζεται μόνο ὅταν χαθεῖ. Ἡ θυσία τῆς ζωῆς ὁδηγεῖ στὴν κατ’ ἐξοχὴν ζωή. Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ στόν λόγο Του τή λέξη «ψυχή» μέ τήν διπλή ἔννοια τῆς ζωῆς, τῆς βιολογικῆς ζωῆς καί τῆς αἰώνιας ζωῆς πού εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ.  Ὅποιος θέλει τήν πραγματική ζωή, πρέπει νά θυσιάσει τήν εὔκολη ζωή τοῦ κόσμου.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ