ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΞΑΝΘΗΣ

                   ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ                                   

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ»

Ὁ Κύριος βαδίζει πρός τό μαρτύριο καί οἱ Μαθητές Του ὀνειρεύονται μεγαλεῖα. Τούς προλέγει τό σταυρικό Του Θάνατο καί ἐκεῖνοι, χωρίς νά πολυκαταλαβαίνουν τήν τραγικότητα τῆς προφητείας, διαποτισμένοι ἀπό τό κοσμικό πνεῦμα τῆς φιλοδοξίας, ποθοῦν τιμητικές διακρίσεις. Ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης σπεύδουν νά προλάβουν τούς ἄλλους στήν ἐξασφάλιση τῶν πρωτείων. Διδάσκαλε, τοῦ λένε, τώρα πού θά καθίσεις σέ θρόνο βασιλικό, δῶσε μας τίς δύο πρῶτες θέσεις στό βασίλειό Σου. Κᾶνε μας τή χάρη νά καθίσουμε ὁ ἕνας στά δεξιά σου κι ὁ ἄλλος στά ἀριστερά Σου. Ὁ Κύριος τούς κοιτάζει περίλυπα: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», τούς ἀπαντᾶ μέ πόνο.  Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Ἐγώ σᾶς μιλῶ γιά θυσίες καί σεῖς ποθεῖτε πρωτοκαθεδρίες.

Πόσες καί πόσες φορές ὁ Χριστός ἀναγκάζεται νά ἐπαναλάβη τόν ἵδιο λόγο σέ πολλούς μαθητές Του καί σήμερα. Πόσο μικροπρεπεῖς εἶναι συχνά οἱ πόθοι καί τά αἰτήματά μας! Λαχταρᾶμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεῖα, δύναμη, χρῆμα, δόξα, ἐπιβολή στόν κόσμο αὐτό. Καί τό τραγικό εἶναι ὅτι τά ζητᾶμε ἀπό  Ἐκεῖνον που περιφρόνησε αὐτά καί ἀποκάλυψε τή μηδαμινότητά τους.  Ὁ ἕνας ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό νά τοῦ ἐξασφαλίσει κέρδη πολλά.  Ὁ ἄλλος δέν παύει νά ποθεῖ θέσεις καί ἀξιώματα στήν πολιτεία ἤ και στή Ἐκκλησία.  Ὁ Κύριος τονίζει τήν θυσία καί αὐτός μηχανεύεται τό πᾶν γιά νά ἱκανοποιήσει τήν κενοδοξία του.

Στήν ἐποχή μας, πού ἡ κοσμική νοοτροπία βρίσκεται σέ ἔξαρση, οἱ ἄνθρωποι εὔχονται καί προσπαθοῦν νά δίνουν ὅσο τό δυνατό λιγότερα καί νά παίρνουν ὅσό τό δυνατό περισσότερα: στή δουλειά τους, ἐκμεταλλευόμενοι τόν κόπο τῶν ἄλλων στό σπιτικό τους, μέ τήν ἐπιθυμία νά ἐξουσιάζουν σύζυγο, παιδιά, συγγενεῖς. Σ΄ αὐτἠ τήν τάση χρειάζεται ριζική ἀναθεώρηση. Τό ὀρθό αἴτημα δέν εἶναι «τί ἐξυπηρέτηση μπορῶ νά περιμένω ἀπό τούς ἄλλους», ἀλλά «τί βοήθεια μπορῶ νά προσφέρω».

Τό μεγαλεῖο πού ζητᾶμε ἀναμένοντας ἔκτακτες εὐκαιρίες, βρίσκεται στά χέρια μας, στήν  καθημερινή ἁπλή πραγματικότητα ὅταν εἴμαστε ἕτοιμοι νά διακονοῦμε τούς ἄλλους, χωρίς καμμιά ἀπαίτηση ἀνταποδόσεως, ἀναγνωρίσεως.  Ἀς ἀναλογισθοῦμε πόσο συντελοῦν στήν ἀνύψωση τῆς ζωῆς μας οἱ σεμνοί ἐκεῖνοι ἄνθρωποι πού χωρίς πολλά λόγια καί διαφημίσεις ἐξυπηρετοῦν καί θυσιάζονται γιά τούς ἀλλους. Νά Θυμηθοῦμε τούς ἁγίους της Ἐκκλησίας μας, πού μέ τήν ταπεινόφρονη ἀγάπη τους ζωογονοῦν τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Καί τότε θά νοιώσουμε πιό βαθειά τί ὑπέροχος εἶναι ὁ δρόμος, πού χαράζουν τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου: «Ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν ἔσται ὑμῶν διάκονος».

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ