ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.κ.ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ

ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ

Ἀριθμ. Πρωτ.450

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

***

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὁλοκαρδίως σᾶς ἀπευθύνομεν ἀπὸ τῆς ἕδρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν χαρμόσυνον χαιρετισμὸν «Χριστὸς Ἀνέστη!». ἩἈνάστασιςτοῦΧριστοῦεἶναιτὸκέντροντῆςὈρθοδόξουΠίστεώςμας. ΧωρὶςτὴνἈνάστασινἡπίστιςἡμῶνεἶναι «κενή» (Α’ Κορ. ιε΄, 14).ὉΘεὸςΛόγοςμὲτὴνἈνάστασίνΤουἀφθαρτοποίησεκαὶἐθέωσετὸντετραυματισμένονκαὶἀμαυρωμένονἀπὸτὴνἁμαρτίανκατ᾿εἰκόνα

Θεοῦπλασθένταἄνθρωπον,καὶἔδωκενεἰςαὐτὸνκαὶπάλιντὴνδυνατότητατοῦκαθ᾿ὁμοίωσιν, τοῦὁποίουἀπεστερήθηδιὰτῆςπαρακοῆς.

Τίσημαίνει, ὅμως, ἡἑορτὴτοῦΠάσχα, ἡνίκητῆςζωῆςκατὰτοῦθανάτου, μέσαεἰςἕνακόσμονβίαςκαὶπολέμων, ἐνὀνόματιμάλιστατῆςθρησκείαςκαὶτοῦΘεοῦ;

Πολλοὶσοφοὶπροσεπάθησαννὰἐξεύρουνλύσινεἰςτὸπρόβληματοῦθανάτουκαὶνὰτὸὑπερβοῦνδιὰδιαφόρωνθεωριῶν.ἩμεῖςοἱὈρθόδοξοιΧριστιανοὶ

ἑορτάζομεντὴνἀνάστασιντοῦΧριστοῦἐκτῶννεκρῶνκαὶκηρύσσομενεὐθαρσῶςτὴνκατάργησιντοῦθανάτου. ΓνωρίζομενὅτιχορηγὸςτῆςζωῆςεἶναιὁΛόγοςτοῦΘεοῦ, ἐντῷὉποίῳ «ζωὴἦν» (Ἰωάν. α’, 4). ἜχομεντὴνχαροποιὸνἐμπειρίαντῆςἘκκλησίας, ὅτιἐνικήθηὁθάνατοςδιὰτῆςἈναστάσεωςτοῦΧριστοῦ. «Χαρᾶςτὰπάνταπεπλήρωται, τῆςἀναστάσεωςτὴνπεῖρανεἰληφότα». Αὐτὴἡπίστιςκαταυγάζειὅλαςτὰςἐκφάνσειςτῆςἐκκλησιαστικῆςζωῆς, συμπυκνοῦταιδὲἐντῇΘείᾳΕὐχαριστίᾳ.ΤὸγεγονὸςὅτιεἰςτὸνχριστιανικὸνκόσμονκυρίωςἡὈρθόδοξοςἘκκλησίαδιέσωσετὴνΘείανΕὐχαριστίαν

ὡςκέντρονκαὶτῆςπνευματικότητόςτηςεἶναιἀρρήκτωςσυνδεδεμένονμὲτὸὅτιἡἈνάστασιςεἶναιὁπυρὴντῆςπίστεως, τῆςλατρείαςκαὶτοῦἐκκλησιαστικοῦἤθους. ΔιὰτὸνλόγοντοῦτονἡεὐχαριστιακὴλειτουργίαεἶναιπάντοτεπανηγυρικὴκαὶχαρμόσυνοςκαὶσυνδέεταιπρωτίστωςμὲτὴνΚυριακήν, τὴνἡμέραντῆςἈναστάσεωςτοῦΚυρίου.

ἩπλέονσυγκλονιστικὴἔκφρασιςκαὶἑρμηνείατῆςἈναστάσεωςκαὶτῆςκαινοποιητικῆςδυνάμεώςτηςεἶναι

ἡεἰκὼντῆςκαθόδουτοῦΚυρίουἡμῶνἸησοῦΧριστοῦεἰςτὸνἍδηνὅπωςτὴνθαυμάζομενεἰςτὴνἐνταῦθα ΜονὴντῆςΧώρας. ὉΚύριοςτῆςδόξηςκατελθὼνμέχριςἍδουταμείωνκαὶσυντρίψαςτὰςΠύλαςαὐτοῦ, ἀναδύεταινικηφόροςσυνανιστῶνἑαυτῷτὸνἈδὰμκαὶτὴνΕὔαν, ὁλόκληρονδηλαδὴτὸἀνθρώπινονγένοςἀπ᾿ἀρχῆςκαὶμέχριτῶνἘσχάτων. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια». Ἡ κτίσις διαβαίνει ἀπὸ τὸ ζοφερὸν βασίλειον τοῦ θανάτου εἰς τὸἀνέσπερον φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ πιστός, Ἀναστάσεως κοινωνός, καλεῖται νὰ κηρύξη τὸ Εὐαγγέλιον τῆςἐν Χριστῷἐλευθερίας«ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. α΄, 8).

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, βιοῦσα τὸ μυστήριον τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς ἀνα-στάσεως συγχρόνως, μᾶς καλεῖ σήμερον νὰ «προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι» καὶ νὰ «συνεορτάσωμεν Πάσχα Θεοῦ τὸ σωτήριον».

Διότι, διὰτῆςἈναστάσεωςτοῦΣωτῆροςἐγίναμενἕναςλαὸςἡἀνθρωπότης˙ ἡνώθημενεἰςἓνσῶμα. ΜὲτὸνΣταυρὸνκαὶτὴνἈνάστασίνΤουὁΧριστὸςἐθανάτωσενὁριστικῶςτὴνὑπάρχουσανἔχθραν. Τοιουτοτρόπως, ἡὈρθόδοξοςἘκκλησίαμας, ἡΜία, Ἁγία, ΚαθολικὴκαὶἈποστολικὴἘκκλησία, εἶναιἡἘκκλησίατῆςσυμφιλιώσεωςτῶνπάντων, ἡἘκκλησίατῆςἀγάπηςπρὸςπάντας, φίλουςκαὶἐχθρούς. Ὅλοισυμφιλιωμένοι, πλήρειςνέαςζωῆς, ζωῆςἀληθινῆς, γινόμεθασυμπολῖταιτῶνἁγίωνκαὶοἰκεῖοιτοῦΘεοῦ (πρβλ. Ἐφ. β΄, 15-20).

Ἀτυχῶς, σήμερον ἡ τρομοκρατία, οἱ πόλεμοι καὶ γενικώτερον ἡἀφαίρεσις τῆς ζωῆς ἀνθρώπων συνεχίζονται. Ὁθρῆνοςκαὶἡἀγωνίατῶνθυμάτων, διαδιδόμενοιμάλιστα ταχύτατα διὰ τῶν συγχρόνων τεχνολογι-κῶν μέσων,διασχίζουντὴνἀτμόσφαιρανκαὶσπαράσσουντὴνκαρδίανμας. Διὰτοῦτοοἱἡγέταιτῆςἀνθρωπότητος, πολιτικοὶκαὶπνευματικοὶκαὶἐκκλησιαστικοί, ἔχομενκαθῆκονκαὶχρέοςἀγάπηςνὰἐνεργῶμενπᾶνὅ,τιἐνδείκνυται διὰ τὴν ἀποφυγὴν αὐτῶν τῶν ἐκρύθμων καταστάσεων.

Ἐν μέσῳ αὐτοῦ τοῦ σημερινοῦ «κόσμου τοῦ παραλόγου», ἡμεῖς οἱὈρθόδοξοι χριστιανοὶ καλούμεθα νὰ δώσωμεν τὴν καλὴν μαρτυρίαν τῆςἀγάπης καὶ τῆς προσφορᾶς πρὸς τὸν συνάνθρωπον, ἀγάπης καὶ μόνον.

Τὸ Πάσχα δὲν εἶναι διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς μία στιγμιαία ἀπόδρασις ἀπὸ τὴν στυγνὴν πραγματικότητα τοῦ κακοῦἐν τῷ κόσμῳ, εἶναι ἡἀκλόνητος βεβαιότης ὅτι ὁ θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς εἶναι μεθ᾿ ἡμῶν «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματ. κη΄, 20).

Αὐτό, τέκνακαὶἀδελφοί, εἶναικαὶἐφέτοςτὸἀναστάσιμονμήνυματοῦἉγιωτάτουἈποστολικοῦκαὶΠατριαρχικοῦΟἰκουμενικοῦΘρόνου, τοῦἹεροῦτῆςὈρθοδοξίαςΚέντρου, πρὸςὅλουςτοὺςσυνανθρώπουςμας: ὅτιἀνέστηΧριστὸςκαὶκατήργηταιτὸκράτοςτοῦθανάτου˙ τὸκράτοςτῆςἐξουσίαςτοῦἰσχυροῦἐπὶτοῦἀδυνάτου˙ καὶὅτιμόνον «ζωὴπολιτεύεται» καὶἀγάπηςθαλπωρὴκαὶἐλέουςἄβυσσοςκαὶΧάριτοςἀκενώτουτοῦἈναστάντοςΧριστοῦ, ἡὁποίακαλύπτειπᾶσαντὴνοἰκουμένην, ἀπ᾿ἄκρουεἰςἄκρον˙ ἀρκεῖοἱἄνθρωποινὰκατανοήσωμενὅτιὁἸησοῦςΧριστὸςεἶναιτὸφῶςτὸἀληθινὸνκαὶὅτιἐναὐτῷζωὴἦν, καὶἡζωὴἦντὸφῶςτῶνἀνθρώπων (πρβλ. Ἰωάν, α΄, 3-4). Αὐτὸεἶναιτὸμήνυμαἡμῶνπρὸςπάνταςτοὺςπολιτικοὺςκαὶπνευματικοὺςἡγέταςτοῦκόσμουτούτου.

Δεῦτε, λοιπόν, λάβετε, φῶςἐκτοῦἀνεσπέρουφωτὸςτοῦΦαναρίου, τὸὁποῖον, ὡςφῶςΧριστοῦ, ὡςφῶςἀγάπης, φαίνειπᾶσι˙ καὶἐνΑὐτῷ«σκοτίαοὐκἔστινοὐδεμία» (πρβλ. Α΄Ἰωάν. α΄, 5). Ἂςἐνωτισθῶμεν, ἀδελφοὶκαὶτέκνα, τὸΕὐαγγέλιοντοῦτοτῆςχαρᾶςκαὶτῆςἀγάπηςκαὶἂςἁπαλύνωμενοἱὈρθόδοξοιτὸνπόνοντῆςσυγχρόνουἀνθρωπότητος, μὲτὴνἰδικήνμαςἀγάπηνκαὶθυσίαν.

Δόξατῷχορηγῶτῆςζωῆς, τῷδείξαντιτὸφῶςκαὶτὴνἀγάπηνκαὶτὴνεἰρήνηνεἰςτὸνκόσμονκαὶεἰςἕναἕκαστοντῶνἀνθρώπωνπροσωπικῶς, δόξατῷΒασιλεῖτῆςδόξηςἸησοῦΧριστῷ, τῷΝικητῇτοῦθανάτουκαὶἀρχηγῷτῆςζωῆς.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα, βις´ 

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.